Ο Peja Stojakovic γράφει στο προσωπικό του blog για το "σκούπισμα" των Lakers, το επόμενο... κεφάλαιο των Mavericks, τη "βροχή" μηνυμάτων και την απορία του γιου του!
οπως αναφέρει στην επίσημη ιστοσελίδα του NBA στην ελλάδα
Ένα ταξίδι όσο μακρινό ή δύσκολο κι αν είναι ξεκινάει από ένα απλό βήμα. Το πρώτο, που αποτελεί την προσωποποίηση της απόφασης για την έναρξη του ταξιδιού. Με αυτήν την λογική μπήκαμε κι εμείς στα φετινά playoffs του ΝΒΑ. Αποτελούν για όλους μας στους Mavericks ένα ταξίδι, με 16 στάσεις, όσες και οι νίκες που χρειάζονται για να φτάσουμε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Με το sweep εις βάρος των Lakers, φτάσαμε αισίως στα μισά του δρόμου, αφού ήδη πιάσαμε τις 8 νίκες.
Επόμενος στόχος; Μα φυσικά η 9η νίκη. Δεν κοιτάμε πέρα από το επόμενο ματς. Ασφαλώς τώρα δεν μπορούμε να σκεφτούμε ούτε καν το επόμενο παιχνίδι, αφού δεν γνωρίζουμε ποια ομάδα θ’ αντιμετωπίσουμε στους τελικούς της Δύσης. Η Οκλαχόμα και το Μέμφις εξακολουθούν να έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς και δεν θα μας πειράξει αν η μεταξύ τους σειράς χρειαστεί να κριθεί στα 7 παιχνίδια. Αυτό θα σημάνει αυτομάτως επιπλέον μέρες ξεκούρασης για εμάς και καθόλου για τον επόμενο αντίπαλό μας.
Από την Τετάρτη επιστρέφουμε και πάλι στις προπονήσεις γνωρίζοντας ότι το νωρίτερο που μπορεί να ξεκινήσουν οι τελικοί της Δύσης είναι την ερχόμενη Κυριακή και το αργότερο την Τρίτη.
Ανεξαρτήτως αντιπάλου θα έχουμε εμείς αυτή τη φορά το πλεονέκτημα έδρας και είμαι σίγουρος ότι θα είμαστε 100% έτοιμοι όποτε κι αν ξεκινήσει η σειρά. Η αυτοπεποίθησή μας βρίσκεται ψηλά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πετάμε στα σύννεφα. Οι περισσότεροι από εμάς, εγώ, ο Dirk, o Jason, o JET έχουμε ξαναβρεθεί σε αυτά τα μονοπάτια και γνωρίζουμε πολύ καλά πως το κλειδί της επιτυχίας είναι η ισοροπία και το επόμενο παιχνίδι.
Είναι περιττή η υπερβολική χαρά μιας νίκης όπως και η υπερβολική λύπη μετά από μία ήττα. Μιλάμε για σειρές που ολοκληρώνονται σε 4 νίκες. Σημασία έχει πώς θα φτάσουμε σε αυτόν τον αριθμό νικών. Ο τρόπος είναι απλός αλλά και δύσκολος: Συγκέντρωση στην άμυνα και απόλυτη ισορροπία στην επίθεση. Οπως ακριβώς έγινε στη σειρά με τους Lakers, όπου σχεδόν κανείς δεν μας έδινε πιθανότητες να τους αποκλείσουμε. Πόσο μάλιστα να το πράξουμε μ’ ένα μεγαλοπρεπές sweep.
Την τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε, πριν ξεκινήσουν οι αγώνες με τους Lakers, σας μετέφερα την πίστη που υπήρχε στην ομάδα για την πρόκριση. Αρκεί να εκτελούσαμε με ακρίβεια το αγωνιστικό πλάνο. Το πράξαμε, αφού είμαστε σοβαροί στην άμυνα και κάναμε τον Kobe να δουλέψει σκληρά για κάθε του προσπάθεια στην επίθεση, κάνοντας όμως δύσκολη την ζωή και των άλλων βασικών παικτών τους.
Παράλληλα εγώ, ο JET και όποιος άλλος συμπαίκτης μας έμενε ανοιχτός, λόγω των βοηθειών της αντιπαλης άμυνας στον Dirk ή των ρηγμάτων από τις διεισδύσεις του Barrea, φροντίσαμε έτσι ώστε να ευστοχήσουμε στα ελεύθερα σουτ. Το αποκορύφωμα ήταν το 4ο και τελευταίο ματς της σειράς όπου ο JET είχε 9/10 τρίποντα κι εγώ 6/6.
Ήταν μία σπουδαία βραδιά. Το χάρηκε ο κόσμος στο γήπεδο και είδα γύρω μου πολλά ευτυχισμένα πρόσωπα. Η πλάκα είναι ότι πριν το ματς μίλησα με τον γιο μου και με ρώτησε, “μπάμπά πότε θα παίξουν οι Lakers με τους Bulls;”. Αναρωτήθηκα προς στιγμήν μήπως ο μικρός ήξερε κάτι παραπάνω από μένα, αλλά τελικά κλείσαμε τη σειρά και μάλιστα με τον πλέον εμφατικό τρόπο.
Ηταν τρελό, αλλά μετά το ματς, όταν άνοιξα το κινητό πρέπει να έλαβα περισσότερα από 70 ηχητικά και γραπτά μηνύματα. Η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν από φίλους από την Ελλάδα, αφού το ματς ήταν σε νορμάλ ώρα και μεταδόθηκε τηλεοπτικά. Οι περισσότεροι, όπως και αρκετοί δημοσιογράφοι εδώ στην Αμερική, με ρωτούσαν αν νιώθω ότι πήρα εκδίκηση από τους Lakers για τις απογοητεύσεις που έζησα ως αντίπαλός τους, την εποχή που έπαιζα στους Kings.
Φυσικά δεν ένιωσα ότι πήρα εκδίκηση, ούτε τίποτε άλλο. Πάνε εννιά χρόνια από τότε. Είμαι πλέον άλλος παίκτης σε σχέση με τότε και παίζω σε άλλη ομάδα. Ακόμα κι εδώ προτιμώ να προσεγγίζω την κατάσταση ως σουτέρ όπου δεν έχω ποτέ την πολυτέλεια να σκέφτομαι τι έγινε στο προηγούμενο σουτ, γιατί πρέπει να είμαι έτοιμος για το επόμενο. Το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.
Απλά το μελετάμε, προσπαθούμε να μάθουμε από αυτό και να γίνουμε καλύτεροι στο παρόν και το μέλλον. Το μπάσκετ το βλέπω σαν ένα μεγάλο βιβλίο. Κάθε αγώνας είναι μία σελίδα. Κάθε σεζόν ένα κεφάλαιο. Οπότε τώρα είμαι συγκεντρωμένος μόνο στο κεφάλαιο των Mavericks και στην επόμενη σελίδα του: Το πρώτο ματς των τελικών της Δύσης.